هميني كه هست

دوشنبه تو گروه سایکو بوک توی لیست مورد علاقه های دوستام آخر شدم

ناراحت شدم عصبانی شدم

قهر کردم و در آخر من باید دووم بیارم سرمو بالا بگیرم و راه برم

خسته میشم ولی نباید کم بیارم

چرا مقصد نداشتن انتهای آرامشه؟

اینکه عاشق اینم راه برم همینطور برم

آنقدر که از پادربیام

من عاشق دور دور با ماشینم بدون هدف بدون مقصد

من یه روزی میرم

میرم هرجای بی نشونی

شده شبیه یه خونه که وقتی داغون داغونم بهش پناه میبرم

دوست دارم مدام بنویسم

نمیشه

انگار باید حتما بغض داشته باشم تا بشه

امروز که اومدم دیدم وااااای ببین کی نظر خصوصی گذاشته

بغضمو قورت دادم و کیفور شدم

کاش قدیمی هام بودن

ولی مینویسم

اگر ننویسم حالم خیلی بده

واقعا حس سنگینی دارم توی قلبم

امروز امتحان دزدگیر داشت

دیروز کلا خونه بود

بعیده که خونده باشه

۲شبه حاضر نیستم پیشش بخوابم

وقتی اذیتم میکنه واقعا دلم نمیخواد ببینمش

نفسم تنگه

بغض دارم و دلم میخواد های های گریه کنم

اما قطعا اون روزایی که کرمان بودیم و بابا میگفت صدای گریه تو نشنوم یادم نمیره

نمیتونم گریه کنم

هنوزم نمیتونم

نا خواسته چی بهمون گذشت

همسایه طبقه آخر زنگ میزنه که از سقف آب میچکه

و من از خدا میخوام بارون قطع بشه

ناراحتم براشون

انقدر ناراحت که به خودم میام میبینم خودمو منقبض کردم

فکم درد گرفته

هر لحظه دارم بهش فکر میکنم

در حالیه که همسایه ها حاضر نیستن پول بدن ایزوگام کنیم

من فکر و ذکرم رفته پیش اونا

هیچوقت بچه هاتونو دلسوز بار نیارین

بعد از یه مدت خودشون میسوزن

میترسم بخوابم

از فردا و فرداهام میترسم

از وقتی کرونا گرفتیم ترسو شدیم نه ترس از زنده نموندن

ترس از زندگی فلاکت بار

ترس از نفسی که شاید بالا نیاد

بعدش مهم نیستا همون نفسه آزارمان میده

ترس از درد و دلهای خواهر

ترس از شنیدن عذاب های جدید

کاش بمیره

کاش نباشه

کاش روزی برسه که نبودنشو جشن بگیریم

خانوادگی

فامیلی

خواهری

فردا شب مهمونی

فردا صبح آندوسکوپی

امشب استرس حال بد مامان

دلتنگی برای مامان

پسرکی که جیشش را نمی‌گفت

همیشه فکر هایی هستن که منو اینجا میکشونه

که تخلیه بشم

که بگم و کسی نشنوه